Η "αποχή" κάποτε κατέστρεψε την Ελλάδα και η "αποχή" σήμερα μπορεί να δώσει την ελπίδα.

Η "αποχή" του 1946

έχτισε το μεταπολεμικό παρακράτος

και η "αποχή" του 2009

απειλεί να το γκρεμίσει.

Όταν το ΕΑΜ β’ πρότεινε την αποχή, ως "επιλογή" των πολιτών, γνώριζε τι ακριβώς επεδίωκε. "Ακροβατούσε" μεταξύ σωστού και λάθους σ' ό,τι αφορά τη γενικότερη δημοκρατική και εκλογική λειτουργία, αλλά αυτό το έκανε, έχοντας γνώση κάποιων ιδιομορφιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τις οποίες αγνοεί ο μέσος πολίτης. Ένα ψευδοδημοκρατικό δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπως είναι το ελληνικό, δεν μπορεί να "νικηθεί" ή ν' "αποκαλύψει" τις αδυναμίες του με συμβατικές τακτικές αντίδρασης. Ακριβώς, επειδή δεν μπορεί να συμβεί αυτό, επιλέξαμε αντισυμβατικές μεθόδους.

Επιλέξαμε να προτείνουμε κάτι, το οποίο θεωρητικά είναι λάθος, για ν' αποκαλυφθεί το σωστό. Με "λάθος" επιλογή μπορείς να παράγεις το "σωστό" αποτέλεσμα, αν γνωρίζεις τι επιδιώκεις. Το εσκεμμένο λάθος μέσα σε ένα σύστημα-"παγίδα" μπορεί να "εξουδετερώσει" τον σχεδιασμό του. Τον έξυπνο φασιστικό σχεδιασμό του.

Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι παράλογο. Είναι σαν να είσαι παγιδευμένος μέσα σε ένα virtual σύστημα, το οποίο σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μέσα σε ένα "τούνελ" με μία και μοναδική διέξοδο. Είναι προφανώς λάθος, όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα τούνελ, να πάρεις φόρα και να πέσεις στον τοίχο. Δεν είναι λάθος όμως, όταν γνωρίζεις ότι το περιβάλλον είναι virtual και το λάθος αποκαλύπτει αυτό το οποίο δεν φαίνεται. Αποκαλύπτει απλά ότι δεν υπάρχει "τούνελ" και τα πάντα είναι μια οφθαλμαπάτη. Μια κοινή απάτη, την οποία έστησαν οι φασίστες, για να παγιδεύουν τον κόσμο στα "μαγαζιά" τους.
συνέχεια εδω