Κυριακή 30 Μαΐου 2010

" Κ Α Λ Λ Ι Κ Ρ Α Τ Η Σ " …ο τελευταίος Γενίτσαρος


Καθαρά "άνωθεν" εντολή

για μια πρωτοφανούς μεγέθους

επιχείρηση αφελληνισμού της χώρας

με τελικό στόχο τη διάλυσή της.

Το ελληνικό κράτος είναι ένα "σκάφος", το οποίο διατηρεί τη "ρότα" του μέσα στην ιστορία μόνον για όσο διάστημα εξασφαλίζει την ύπαρξή του και άρα δεν διαλύεται. Αυτήν τη δυνατότητα την εξασφαλίζει μόνον για όσο διάστημα εξασφαλίζει τη "μνήμη" του. Η συλλογική ελληνική "μνήμη" είναι η "μνήμη" των κυττάρων του. Η μνήμη των κοινοτήτων του. Ο ελληνισμός επιβίωνε μέσα στους αιώνες, γιατί κάποιοι αισθάνονταν μόνιμα Έλληνες —επειδή ήταν Αθηναίοι, Σπαρτιάτες Μυκηναίοι αλλά και Σιατιστινοί και Αμπελακιώτες και Σφακιανοί ή Καστελιώτες—. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει Ελλάδα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αν δεν υπάρχει η ελληνική "μνήμη" της κοινωνίας της Σιάτιστας, των Σφακιών, των Αμπελακίων, των Μυκηνών, του Καστελίου και χιλιάδων άλλων μικρών αλλά ζωντανών κοινωνικών "κυττάρων", τα οποία είναι έμπειρα στον αγώνα τους για την επιβίωση μέσα στο χρόνο.

Κύτταρα μικρά ή μεγάλα και τα οποία —άσχετα αν ονομάζονται Δήμοι ή Κοινότητες— έχουν αποκτήσει "ανοσία" στην απειλή του χρόνου. Κύτταρα, τα οποία επιβίωναν πολύ εύκολα ακόμα και στις πιο δύσκολες για τον ελληνισμό εποχές. Κύτταρα, τα οποία επιβίωναν ακόμα κι όταν δεν τα χρηματοδοτούσε καθόλου και κανένα κράτος. Κύτταρα, τα οποία μέσα στους αιώνες "παρήγαγαν" τοπικούς ή ακόμα και εθνικούς ευεργέτες και από τότε που άρχισαν να χρηματοδοτούνται "παράγουν" μόνον λαμόγια. Κύτταρα, τα οποία μπορούν να επιβιώσουν ακόμα και με την αυτοχρηματοδότηση των δομών τους αν παραστεί ανάγκη. Το έχουν κάνει άπειρες φορές στο παρελθόν και δεν βλέπουμε τον λόγο που δεν θα μπορούσαν να το επαναλάβουν και στο μέλλον.

Η ελληνική κοινωνία, δηλαδή, δεν είναι ένας άμορφος "χυλός" ανθρώπινων ψυχών, που εντάσσονται σε σύνολα ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του εκάστοτε κρατικού συστήματος. Η ελληνική κοινωνία είναι ένα σύνολο ελληνικών κοινωνιών, οι οποίες επιβιώνουν μέσα στον χρόνο με τις δικές τους ιδιομορφίες. Είναι ένα "λιθόκτιστο" "κάστρο" μέσα στο οποίο η κάθε μικρή κοινωνία είναι ένας σκληρός "λίθος", που συμμετέχει ενεργά σ' αυτήν τη "δομή". Ένας ιδιαίτερος "λίθος", του οποίου η ελληνική "σκληρότητα" δίνει μακροβιότητα στο ελληνικό "κάστρο". Με αυτόν τον τρόπο πορευόταν η Ελλάδα μέσα στους αιώνες και αυτή ήταν η απόδειξη ότι αυτό το μοντέλο αυτοδιοίκησης ήταν πετυχημένο.

Σήμερα αυτό το πετυχημένο μοντέλο αμφισβητείται και επιχειρείται μια "ισοπέδωση" των πάντων. Όμως, αυτό δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο, γιατί τα τυχαία είχαν στη διάθεσή τους ολόκληρους αιώνες για να εμφανιστούν. Οι ελληνικές "κοινότητες" ήταν αυτές οι οποίες επιβίωσαν μέσα στον χρόνο και όχι τα διοικητικά "βιλαέτια" των κατά καιρούς κυρίαρχων Αγάδων. Οι "λίθοι" επιβίωσαν και όχι οι αυθαίρετες διοικητικές "ξυλοκατασκευές", που εξαφανίστηκαν σαν "σκόνη". Σήμερα με τον "Καλλικράτη" οι σύγχρονοι "Αγάδες" επιχειρούν να στήσουν και πάλι τέτοιες νέες διοικητικές "κατασκευές". Αυτό συμβαίνει, γιατί απλούστατα αυτό βολεύει την Νέα Τάξη. Την Τάξη, η οποία μισεί την έννοια του "έθνους" και του "εθνικού κράτους". Όλοι αυτοί μισούν την έννοια της "ελληνικότητας". Μισούν την έννοια που μας συντηρεί ως λαό. Μισούν την "ιδιαιτερότητα" των μικρών ελληνικών κοινωνιών, οι οποίες δίνουν μακροβιότητα στην ελληνική κοινωνία.
συνέχεια εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου