Επιχείρηση "Μνημόνιο"

Στις δύο προηγούμενες σημειώσεις της στήλης, είδαμε τον τρόπο που το καθεστώς πολιτικό σύστημα με την προπαγάνδα του, χρησιμοποίησε την ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ», για να κερδίσει χρόνο προκειμένου να ανασυνταχθεί και την ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ για να καταγράψει μία πρώτη (πολύ καθοριστική) de facto αθώωσή του στο «Λαϊκό Δικαστήριο» των εκλογών,
Στο σημερινό μας σημείωμα, θα δούμε το πώς επιχειρείται η απενοχοποίησή του από το μέγα έγκλημά του.
Η απενοχοποίηση αυτή, που επιδιώκει τον μετριασμό της ενοχής έως και την πλήρη αθώωση του ενόχου, επιχειρείται προς δύο κατευθύνσεις:

• Η μία είναι η μετατροπή του εγκλήματος σε πλημμέλημα ή και σε πταίσμα. Αυτό επιτυγχάνεται με την παρουσίαση και προβολή των στοιχείων εκείνων που μετριάζουν την εικόνα και την αίσθηση του μεγέθους της εγκληματικής πράξης. Επιτυγχάνεται, επίσης, με την αποσιώπηση ή απόκρυψη των στοιχείων εκείνων, που δείχνουν ξεκάθαρα και αδιαμφισβήτητα το μέγεθος της εγκληματικής πράξης
• Η άλλη κατεύθυνση, είναι το θόλωμα της εικόνας του «ποιος είναι ο ένοχος». Αυτό, οδηγεί στην αντικατάστασή του στο «σκαμνί» του ενόχου, από κάποιον άλλο. Το ποιος θα είναι «ο άλλος», που θα αντικαταστήσει τον ένοχο στο μυαλό των πολιτών, έχει ήδη βρεθεί και προκριθεί. Είναι το «Μνημόνιο».

Η επιχείρηση «Μνημόνιο», λοιπόν, είναι ήδη σε εξέλιξη, προβάλλοντας και αναδεικνύοντας τα βασικά στοιχεία που μπορούν να συμβάλλουν στην αθώωση του ενόχου.
Αυτά είναι :

• η ταυτότητα της εγκληματικής πράξης
• τα κίνητρα που οδήγησαν σ΄αυτή
• τα αποτέλεσματα αυτής της εγκληματικής πράξης

Ας τα δούμε ένα-ένα:
Ως προς την ταυτότητα της εγκληματικής πράξης της (ουσιαστικής) πτώχευσης της Ελλάδας, βλέπουμε ότι αυτή οφείλεται σε μία συγκεκριμένη πολιτική πρακτική διάρκειας 25 – 30 ετών, με συναυτουργούς όλο το κομματικό φάσμα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.
Αυτή η πραγματικότητα αποσιωπάται από την προπαγάνδα και, αντί αυτής, με καθημερινές ομοβροντίες των ΜΜΕ, προβάλλονται τα προβλήματα που προκαλούνται στην κοινωνία από το αποτέλεσμα της «πτώχευσης», που είναι η εκτέλεση των όρων του περιβόητου «Μνημόνιου» που συνυπόγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μας.
Έτσι, στα μάτια, στα αυτιά και στο εξουσιαζόμενο μυαλό των Ελλήνων τηλεθεατών, η προπαγάνδα έχει στήσει ως εχθρό τους το ¨Μνημόνιο» , που έχει πάρει τη θέση του πραγματικού ενόχου, (που είναι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα) που, με αυτό τον τρόπο, φυγαδεύεται από τη θέση του κατηγορούμενου που η ομολογημένη (από το ίδιο) ενοχή του, επισύρει ποινή ισοβίου εξαφανίσεώς του στον Καιάδα της Ιστορίας.
Στην εμπέδωση αυτής της πλαστής πραγματικότητας, συνεισφέρει τα μέγιστα όλος ο Συνδικαλισμός, κάθε ιδιωτικού ή δημοσίου κλάδου, που δεν στρέφεται, με όλη τη δύναμη των πολιτών που εκπροσωπεί, εναντίον του πραγματικού ενόχου της δυστυχίας των πολιτών αυτών, αλλά στρέφεται (κοντόφθαλμα) εναντίον των μέτρων που υπαγορεύει το «Μνημόνιο», όταν θίγονται τα συμφέροντα του κλάδου.
Έτσι, εμπεδώνεται η άποψη ότι, για τις αφάνταστες δυσκολίες και θυσίες που καλούνται οι πολίτες να υποστούν, ευθύνεται ή φταίει το «Μνημόνιο», (ενώ αυτές είναι αποτέλεσμα της πτώχευσής μας).
Αυτή η συμπεριφορά των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αξιοποιούμενη από τα φερέφωνα της προπαγάνδας του συστήματος, βοηθά τα μέγιστα στην εμπέδωση της πλαστοπροσωπείας του ενόχου, στο μυαλό των ανυποψίαστων πολιτών και στη φυγάδευσή του από την προβλεπόμενη ποινή του εγκλήματός του.
Βλέπουμε, λοιπόν ότι, μέχρι τώρα, η προπαγάνδα, έχει κάνει καλή δουλειά, αφού έχει παραμερίσει την αλήθεια που είναι μία και αδιαμφισβήτητη: Δεν είναι το «Μνημόνιο» που πτώχευσε την Ελλάδα. Το «Μνημόνιο» είναι η σφραγίδα της πτώχευσής μας.
Με ή χωρίς το «Μνημόνιο», όταν πτωχεύει η πατρίδα μας, ο καθ’ ένας μας γίνεται φτωχότερος.
Αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει να αντιληφθούμε. Και γι’ αυτή τη φτωχοποίησή μας, ο μόνος υπεύθυνος, είναι ο διαχειριστής της Οικονομίας μας τα τελευταία 35 χρόνια.
Ας έλθουμε τώρα στα ζητούμενα κίνητρα του εγκλήματος.
Έχοντας στήσει στη θέση του ενόχου το «Μνημόνιο», αλλάζει όλη η δημόσια «διαβούλευση» περί της πτώχευσης. Τα κίνητρα που αναζητούνται, παύουν να είναι (όπως θα έπρεπε) τα κίνητρα που οδήγησαν στην πτώχευση, αλλά αναζητούνται τα κίνητρα που οδήγησαν στην υπογραφή του «Μνημονίου». Έτσι, κανένας δεν αναφέρεται στην αιτία της πτώχευσης (που είναι η κυριαρχία της κομματοκρατίας* σε όλο τον δημόσιο βίο, καθ’ όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης) , αλλά έχει ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση μεταξύ των κυρίως ενόχων της πτώχευσης, (των δύο «κομμάτων εξουσίας») για τους χειρισμούς των κυβερνήσεων αμφοτέρων (της σημερινής και της προηγούμενης) λίγο πρίν και κατά την υπογραφή του «Μνημονίου».
Δηλαδή, η αιτία του τεράστιου δανεισμού που οδήγησε στην πτώχευση, εκπίπτει από βαθύτατα και αποκλειστικά πολιτικό πρόβλημα, σε πρόβλημα τεχνοκρατικό, οικονομικών χειρισμών. Σαν μία λανθασμένη ενέργεια σε μία άσχημη συγκυρία μέσα στη παγκόσμια οικονομική κρίση. Αυτό δεν είναι και κάτι ασυγχώρητο, όπως είναι η παράδοση της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας (δηλαδή της Ελευθερίας μας) στον πλέον στρατηγικό χώρο της Ελληνικής Επικράτειας, αυτόν της Εθνικής Οικονομίας μας.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η έκπτωση του προβλήματος από πολιτικό σε τεχνοκρατικό, συμφέρει το πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, καθώς η λαϊκή «καταδίκη» για κακούς χειρισμούς, κάποιου κόμματος, (λειτουργούντος του συστήματος), είναι κάτι το παροδικό, ενώ η καταδίκη όλου του συστήματος ως αποτυχημένου εκ βάθρων (όπως είναι στην πραγματικότητα) θα συνεπάγονταν την πολιτική εξαφάνιση όλων των υπαρχόντων κομματικών μηχανισμών και όλου του πολιτικού προσωπικού τους.
Αυτό, δεν συμφέρει σε καμία συνιστώσα του συστήματος, καθώς μεγάλοι και μικροί είναι βολεμένοι στην ασφάλεια και πολυτέλεια της εξουσίας και της δημοσιότητας που ο καθ’ ένας έχει.
Αυτός είναι και ο λόγος που κανένας εξ αυτών δεν αναφέρεται σε αυτή την αλήθεια. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτή, την λένε μισή. Την αποκαλύπτουν, μέχρι το σημείο που φθάνει στο κατώφλι του δικού τους κόμματος. Πχ το ΠΑΣΟΚ καταγγέλλει ως υπαίτιο της καταστροφής τη ΝΔ, αυτή εγκαλεί ως υπαίτιο το ΠΑΣΟΚ, ενώ τα άλλα κόμματα επιρρίπτουν την αποκλειστική ευθύνη στον δικομματισμό ΝΔ/ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, σαν κίνητρα που οδήγησαν στην υπογραφή του «Μνημονίου», αναφέρονται διάφορα ευτράπελα, όπως «η σωτηρία της πατρίδας», «για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί» και άλλα τέτοια, κατάλληλα μόνο για οικονομικά και πολιτικά αναλφάβητους, σαν αυτούς που πείθονται συνεχώς με τερατώδεις παραπειστικές ψευτιές, όπως το πρόσφατο «Είμαστε κατά του Μνημονίου» του Σαμαρά, ή το αμίμητο «Λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, την «Επανίδρυση του κράτους» του Κώστα Καραμανλή, τον «Εκσυγχρονισμό» του Σημίτη, την «Κάθαρση» του Μητσοτάκη, το «ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο» του Ανδρέα, κλπ .
Μ’ αυτά κι αυτά οι σωτήρες μας εκθρέψανε το Χρέος μας σε δυσθεώρητα ύψη που τώρα μας πνίγει.
Το τελευταίο στοιχείο που μας έμεινε να δούμε, είναι η, από την προπαγάνδα, παρουσίαση του αποτελέσματος της εγκληματικής πράξης.
Έχοντας αντικαταστήσει με το «Μνημόνιο» στη θέση του κατηγορούμενου, το καθεστώς πολιτικό σύστημα, το έργο της προπαγάνδας έχει απλοποιήσει την υπερασπιστική γραμμή του: «- Η υπογραφή του «Μνημονίου», είχε σαν αποτέλεσμα την αποφυγή της πτώχευσης».
Μήπως μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον οποιοδήποτε, που έσωσε τη χώρα του από την πτώχευση;
Σίγουρα όχι.
Να, λοιπόν, πώς φθάσαμε στην αθώωση του ενόχου. Να πώς αυτός που ευθύνεται αποκλειστικά για την πτώχευση της πατρίδας μας, εμφανίζεται σαν ο σωτήρας της από την πτώχευσή της!!!!!
Να πώς η προπαγάνδα, συνεπικουρούμενη από τα χρυσοπληρωμένα (πάλι από εμάς) φερέφωνά της, παρουσιάζει πειστικότατα το μαύρο για άσπρο, ή, τουλάχιστον, προκαλεί βάσιμες αμφιβολίες κατά πόσο το μαύρο δεν είναι άσπρο.
Συνοψίζοντας,(γιατί το κείμενο τράβηξε λίγο περισσότερο σε μάκρος), στο σημείωμα αυτό, δείξαμε:

• το ότι η προπαγάνδα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος εργάζεται πυρετωδώς για να απενοχοποιήσει το αφεντικό της από το βαρύ έγκλημα που διέπραξε, οδηγώντας τη χώρα σε (ουσιαστική) πτώχευση, με αντίκτυπο, πέραν της φτώχειας που απλώνεται βαρειά σε όλη την κοινωνία, την απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας μας στον πλέον στρατηγικό χώρο, αυτόν της Εθνικής Οικονομίας μας.
• Η απενοχοποίηση αυτή, που επιδιώκει τον μετριασμό της ενοχής έως και την πλήρη αθώωση του ενόχου, επιχειρείται προς δύο κατευθύνσεις:

- Η μία είναι η μετατροπή του εγκλήματος σε πλημμέλημα ή και σε πταίσμα. (Δείξαμε πως γίνεται αυτό)
- Η άλλη κατεύθυνση, είναι το θόλωμα της εικόνας τού «ποιος είναι ο ένοχος». (Δείξαμε πως γίνεται αυτό)
Δείξαμε το πώς, μέσα από την επιχείρηση «Μνημόνιο», μεταβάλλονται τα βασικά στοιχεία που μπορούν να συμβάλλουν στην αθώωση του ενόχου όπως :

• η ταυτότητα της εγκληματικής πράξης
• τα κίνητρα που οδήγησαν σ΄αυτή
• τα αποτέλεσματα αυτής της εγκληματικής πράξης

Ελπίζουμε να μη κουράσαμε.
* κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» καθ’ όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης, στην τρέχουσα πολιτική πρακτική. Αποτελεί την δεσπόζουσα αιτία της πτώχευσης.

Πηγή